JAN ANTONI GRABOWSKI był autorem popularnych opowieści o zwierzętach, pedagogiem i matematykiem. Urodził się 16 marca 1882 roku w Rawie Mazowieckiej. Pochodził ze środowiska inteligenckiego. W Łodzi ukończył szkołę średnią, a w Warszawie – wydział chemii na Politechnice (1902). Poświęcił się zawodowi nauczycielskiemu. Pracował w szkołach średnich jako matematyk, badał historię matematyki w Polsce, pisał podręczniki do nauki rachunków i geometrii, przewodniki regionalne (np. po Toruniu, Grudziądzu), prace historyczno – regionalne. Przygotowywał opracowania lektur szkolnych( np. „Stara Baśń” J. I. Kraszewskiego, „Listopad” W. Rzewuskiego, „Pamiętniki kwestarza” I. Chodźki, „Pamiętniki J.Ch. Paska).
W latach dwudziestych przebywał poza Warszawą (Chełmno, Grudziądz, Toruń). W roku 1936 przeszedł na emeryturę i zajmował się tylko działalnością literacką. Zmarł 19 lipca 1950 roku. Twórczość literacką Grabowski rozpoczął w czasie I wojny światowej. Wcześniej dał się poznać jako badacz i publicysta, żywo zajmujący się problematyką oświatową. W wydawnictwie E. Wende i Spółka był redaktorem serii „ Złota Biblioteka”, sam opracował kilka tomików tematycznie związanych z mitologią i literaturą starożytną („Herkules”, „Hektor”, „Ezop”).
Dopiero po I wojnie zaczął publikować utwory dla dzieci. Wydawał najpierw książki oparte na motywach baśniowych np. „Jak Tomek Kowalczyk do nieba się dostał” (1922); „Wicek Świerszczyk i Karaluch Smalec” (1923); „Przygody Józia z Agrykoli” (1924); „Jasko z Mirachowa” (1925); „Jagusia Muchajówna” (1926). Zajął się też tematyką zwierzęcą. Utwory z tej dziedziny przyniosły mu rozgłos i powodzenie wśród małych czytelników. Oto tytuły popularnych i wielokrotnie wznawianych książeczek: „Finek”(1923); „Europa” (1929); „Reksio i Pucek” (1929); „Puc, Bursztyn i goście” (1933); „Psie Figle” (1936); „Skrzydlate bractwo” (1936); „Kochany Zwierzyniec” (1939).
Literackie pasje Grabowskiego ujawniły się już w momencie, kiedy podczas pobytu na Pomorzu zaczął pisać utwory baśniowe dla dzieci. Starał się – zgodnie z tendencjami ówczesnej literatury – odkrywać na nowo walory rodzimej kultury ludowej, zapoznawać dzieci z obszarami „mitologii słowiańskiej”.Przypomniał więc w „Przygodach Józia z Agrykoli” polskie ludowe legendy, narodowe podania i patriotyczne pieśni, znane wątki baśniowe i fantastyczne, wskazując jednocześnie na ich rolę w kształtowaniu obywatelskiej postawy młodego pokolenia. Udowodnił, aktualizując wiele popularnych motywów ludowych, że folklor stanowi źródło żywej tradycji i ujawnia wielką siłę inspiracji.
Grabowski był też uroczym gawędziarzem. Potrafił ciekawie i mądrze opowiadać. Niezwykle dbał o swój wygląd zewnętrzny i estetykę swego mieszkania, znał się na jedzeniu, był typem epikurejczyka, jakby igraszką losu przeniesionego w nasze czasy. Stworzył kilka arcydzieł, tłumaczonych wielokrotnie na obce języki, a w Polsce wciąż wznawianych i ciągle popularnych wśród najmłodszych.
Mawiał, że pragnie elegancko przejść przez życie.
